Çevre sorunları birden bire ortaya çıkmamış, sanayileÅŸme ile birlikte hızla birikerek varlığını bugünlere taşımıştır. Ä°nsan faaliyetlerinin doÄŸaya verdiÄŸi zararlar, doÄŸanın kendini yenileyebilme becerisi nedeniyle bertaraf edileceÄŸi düÅŸünülerek, hep göz ardı edilmiÅŸtir. Ancak nüfus artışı, kentleÅŸme ve sanayileÅŸmeyle birlikte olumsuz çevre etkilerinin artışı doÄŸayı zorlamaya baÅŸlamış ve 1960’lı yıllarda gerçekleÅŸtirilen bilimsel teknolojik devrimin çevreye etkileri, çevre için koruma ve iyileÅŸtirme çalışmalarının ivedilikle yapılması gereÄŸini gözler önüne sermiÅŸtir. Çevre kirliliÄŸinin ülkeler ile deÄŸil, çevre etkilerinin yayılımı oranında sınırlı olması, çevreci gruplar, sanayi ve devlet, hatta devletlerarası iliÅŸkilerde sorunlar yaratmıştır. Artan nüfusa iÅŸ yaratma, besin saÄŸlama ve ülkelerin kalkınma talepleri de dikkate alındığında, ekonomiden toplum bilimlerine dek pek çok noktada hayatımızı etkileyen çevre sorunları için, tüm dünya devletleri yeni çözümlere itmiÅŸtir. Özellikle “sıfır atık” üreterek “etkisiz” bir üretim modeli oluÅŸturmanın imkânsızlığı karşısında, çevrenin daha az kirletilerek üretim yapılmasına olanak saÄŸlayan yöntemlerin araÅŸtırılması zorunlu olmuÅŸtur. 

Ä°lk olarak 1969 yılında BirleÅŸmiÅŸ Milletler Genel Sekreteri çevrenin korunması ve nüfus artışının azaltılması konularında üye ülkelere seslenmiÅŸti. Söz konusu sorunlar, 1968 yılında kurulmuÅŸ olan Roma Klübü’nün ‘deÄŸiÅŸmek ya da yok olmak’ ikilemi üzerine hazırlanan raporla da gündeme getirilmiÅŸti. ‘sıfır büyüme’ tezi kabul görmemiÅŸ, 1972 yılında Çevre Konferansı düzenlenmiÅŸ ve ‘tek bir dünyamız var’ sloganı ulusal ve uluslararası düzeyde bir çok kuruluÅŸun çevreyle ilgilenmesine neden olmuÅŸtu.

‘Sıfır Büyüme’ tezinden sonra çevre kalitesinin korunmasının yanı sıra, ekonomik kalkınmanın da saÄŸlanabilmesi için 1972 yılında Stockholm Çevre Konferansında ‘çevreyi dışlamayan kalkınma’ stratejisi açıklanmıştı. Amaç doÄŸal kaynaklardan adaletli bir ÅŸekilde yararlanmaktı. ‘Çevreyi dışlamayan kalkınma’ kavramı esasen çevre koruma ve ekonomik kalkınma arasında bir çeliÅŸki görmüyordu. Tarım politikalarında hem tarımsal geliÅŸme hem de tarım topraklarının korunacağı düÅŸünülüyordu. 

1970’li yıllarda ekonomik kalkınmanın yanında çevre kalitesinin de korunmasına çözüm olarak ‘Sürdürülebilir Kalkınma’ felsefesi tartışılmaya baÅŸlandı. Bu çözüm, doÄŸal kaynakların tüketim hızının oluÅŸum hızına paralelliÄŸinin saÄŸlanması esasına dayanıyordu. Kavram, 1987 yılında BM Çevre ve Kalkınma Komisyonunca yayınlanan ‘Ortak GeleceÄŸimiz’ adlı raporda yer alarak yaygınlık kazanmaya baÅŸladı. 

Sürdürülebilir kalkınma, bugünün gereksinimlerini gelecek kuÅŸakların da kendi gereksinimlerini karşılama imkanlarını yok etmeden karşılamaktır.Herkesin temel gereksinimlerini karşılayabilmeyi ve kaynakların kullanımı, yatırımların yönlendirilmesi, teknolojinin yönünün belirlenmesi ve kurumsal deÄŸiÅŸiklikler yaÅŸanırken insanlığın beklentilerinin dikkate alınmasını amaçlayan bir deÄŸiÅŸim sürecidir.

Çevre sorunları ve ekonomik kalkınma, son 30 yıl içinde giderek yükselen bir tempoda tartışıldı ve bu tartışmalardan çıkan sonuçlardan hareketle yönetmelikler,idari tebliÄŸler ve standartlar gibi uygulama ÅŸartlarını içeren yayınlar hızla çoÄŸaldı. Avrupa BirliÄŸine üye ülkelerde uygulanan ve sıkı bir disiplin olan EMAS bunlardan birisidir. ISO Eylül /1996’da, çevre boyutlarının kontrolü ve bertarafı konularında ÅŸartlar içeren ve özellikle kalkınmakta olan ülkelere uygun ISO 14001:2004 Çevre Yönetim Sistemleri standardını yayınladı. Uygulamaları hızla yayılan ve kabul gören ISO 14001:2004  Standardı, çevre politikası, çevre amaçları/hedefleri ve çevre programları doÄŸrultusunda çevre boyutlarının kontrolü ve bertarafına yönelik ÅŸartları içermektedir.